Non-HDL-cholesterol : een stand van zaken en klinische praktijk

De non-HDL-cholesterol (non-HDL-C) blijkt een cruciale en onafhankelijke marker van het cardiovasculaire risico en een therapeutisch doelwit. De LDL-C blijft het belangrijkste therapeutische doelwit, maar zelfs als de streefwaarde daarvoor bereikt is, blijft er nog een residueel aan lipiden gerelateerd risico bestaan. Dat is hoofdzakelijk toe te schrijven aan andere lipoproteïnen die apoB100 bevatten. Dat residuele risico is vooral aanwezig bij patiënten met type 2-diabetes of een metabool syndroom en is toe te schrijven aan de cholesterol die wordt vervoerd in triglyceridenrijke lipoproteïnen, meer bepaald VLDL en IDL. De non-HDL-lipoproteïnen spelen eenzelfde rol bij de vorming van atheroomplaten als de LDL, maar ze vertonen toch enkele speciale kenmerken. De internationale richtlijnen, die gebaseerd zijn op betrouwbare studies, raden aan de non-HDL-C te beschouwen als een secundair therapeutisch doelwit en benadrukken daarmee het belang ervan bij de behandeling van dyslipidemie. Klinische studies hebben aangetoond dat geneesmiddelen gericht tegen de non-HDL-C zoals fibraten en omega 3-vetzuren het cardiovasculaire risico verlagen. Het feit dat de non-HDL-C opgenomen werd in de berekening van SCORE-2, bevestigt het nut ervan bij het berekenen van het cardiovasculaire risico. Gezien de regionale verschillen in de non-HDL-C-concentratie moet de aanpak van dyslipidemie bovendien op nationaal vlak worden aangepast. De conclusie luidt dat de non-HDL-C een essentiële marker is waarmee het totale aan lipiden gerelateerde risico precies kan worden bepaald. Het is van essentieel belang dat er rekening gehouden wordt met de non-HDL-C bij de evaluatie van het cardiovasculaire risico, vooral bij patiënten met comorbiditeit zoals type 2-diabetes. Als we dyslipidemie optimaal willen behandelen, moeten we de non-HDLC dus beschouwen als een onafhankelijke marker van het met lipiden samenhangende cardiovasculaire risico.